Kitabın Yazarı : Markus Zusak
Yayınevi : Martı yayınları
Tür : Polisiye - Macera
Sayfa sayısı : 455
Sabah kalk,hadi koş koş okula yetişmelisin,defterini unutma,okula git,niye parmak kaldırmıyorsun,ödevlerini mi yapmadın,çabuk ol zil çalacak,eve git,ödevlerini yap,ödevlerini yap,ders çalış,çalış,çalış,çalış...Neyi unuttum ben?Ha,nefes almayı...
Çoğumuzun hayatı hep bir döngüden ibaret,bize sunulan döngülerden.Hep bir şeyler yapmak zorunda bırakılıyoruz;bir şeyleri yetiştirmek durumunda çoğu zaman da.Kaçımız aynanın karşısında geçirdiği vakti zaman kaybı olarak nitelendirmiyor?Günde kaç kere gülüyorsunuz?Gülmeyi bir refleks olarak mı algılıyorsunuz yoksa hayatı anlamlandıran bir eylem mi?Hayatın bizi ne hale getirdiğini fark ettiniz mi?Evet.Hayat bizi , her birimizi sıradan hale getiriyor."Benim diğerlerinden farkım ne ?"sorusuna çoğu insan yüzünü buruşturup hiç cevabını veriyor,"hiç".
Tüm bu soruları soran bir karakteri karşınıza çıkarıyor Markus Zusak:
Ed Kennedy,19 yaşında bir taksi şoförü,ha yaşı mı orayı karıştırmayın.Kağıt oynamaya bayılıyor.En yakın arkadaşı kapıcı,evet o bir köpek.Hiçbir uğraşı ve hedefi yok.Yani hepimizin kendine verdiği cevap aslında Ed bir "Hiç".Bu hiçi var edense,posta kutusunda bulduğu iskambil kartlarıyla başlıyor.Biri bu kartları onun posta kutusuna koyuyor yani onunla oyun oynuyor!Ed ne mi yapıyor?Oyuna hiç düşünmeden başlıyor.
Tüm kitap boyunca posta kutusuna kartları koyanın kim olduğunu anlamaya çalışıyorsunuz.Açıkçası sonu beni çok tatmin etmedi ancak kitapları sonuyla değerlendirmeyeli uzun zaman oluyor ve Markus Zusak'ın harika bir iş çıkardığını mutlulukla söyleyebilirim.Ve diğer söyleyebileceğim şey bu kitaba şans vermeniz.Bu düşünceye ,harika bir iş çıkardığı düşüncesine,nereden kapıldığımı merak ediyorsanız şu şekilde söyleyebilirim.Kitabın bana kazandırdığı düşünceler beni bu fikre itti.Çünkü kitabı okuduğum anda;kafamı kaldırdım.
"Sen özelsin dedim.Belki herkes okula gidiyor,ama onların okula gidişinden seni ayıran senin okula gitmen dedim.Senin gözlerinin yaydığı ışığın diğer gözlerden farkı senin bedenini aydınlatıyor olması,kalbinin diğer kalplerden farkı her ritminde kulağına gelen melodi dedim.Seni diğerlerinden farklı kılan sensin dedim."sonra tüm bedenimle gülümsedim çünkü artık"Hiç Kimsenin Sıradan Olmadığını"biliyordum.
Sabah kalk,hadi koş koş okula yetişmelisin,defterini unutma,okula git,niye parmak kaldırmıyorsun,ödevlerini mi yapmadın,çabuk ol zil çalacak,eve git,ödevlerini yap,ödevlerini yap,ders çalış,çalış,çalış,çalış...Neyi unuttum ben?Ha,nefes almayı...
Çoğumuzun hayatı hep bir döngüden ibaret,bize sunulan döngülerden.Hep bir şeyler yapmak zorunda bırakılıyoruz;bir şeyleri yetiştirmek durumunda çoğu zaman da.Kaçımız aynanın karşısında geçirdiği vakti zaman kaybı olarak nitelendirmiyor?Günde kaç kere gülüyorsunuz?Gülmeyi bir refleks olarak mı algılıyorsunuz yoksa hayatı anlamlandıran bir eylem mi?Hayatın bizi ne hale getirdiğini fark ettiniz mi?Evet.Hayat bizi , her birimizi sıradan hale getiriyor."Benim diğerlerinden farkım ne ?"sorusuna çoğu insan yüzünü buruşturup hiç cevabını veriyor,"hiç".
Tüm bu soruları soran bir karakteri karşınıza çıkarıyor Markus Zusak:
Ed Kennedy,19 yaşında bir taksi şoförü,ha yaşı mı orayı karıştırmayın.Kağıt oynamaya bayılıyor.En yakın arkadaşı kapıcı,evet o bir köpek.Hiçbir uğraşı ve hedefi yok.Yani hepimizin kendine verdiği cevap aslında Ed bir "Hiç".Bu hiçi var edense,posta kutusunda bulduğu iskambil kartlarıyla başlıyor.Biri bu kartları onun posta kutusuna koyuyor yani onunla oyun oynuyor!Ed ne mi yapıyor?Oyuna hiç düşünmeden başlıyor.
Tüm kitap boyunca posta kutusuna kartları koyanın kim olduğunu anlamaya çalışıyorsunuz.Açıkçası sonu beni çok tatmin etmedi ancak kitapları sonuyla değerlendirmeyeli uzun zaman oluyor ve Markus Zusak'ın harika bir iş çıkardığını mutlulukla söyleyebilirim.Ve diğer söyleyebileceğim şey bu kitaba şans vermeniz.Bu düşünceye ,harika bir iş çıkardığı düşüncesine,nereden kapıldığımı merak ediyorsanız şu şekilde söyleyebilirim.Kitabın bana kazandırdığı düşünceler beni bu fikre itti.Çünkü kitabı okuduğum anda;kafamı kaldırdım.
"Sen özelsin dedim.Belki herkes okula gidiyor,ama onların okula gidişinden seni ayıran senin okula gitmen dedim.Senin gözlerinin yaydığı ışığın diğer gözlerden farkı senin bedenini aydınlatıyor olması,kalbinin diğer kalplerden farkı her ritminde kulağına gelen melodi dedim.Seni diğerlerinden farklı kılan sensin dedim."sonra tüm bedenimle gülümsedim çünkü artık"Hiç Kimsenin Sıradan Olmadığını"biliyordum.
Yorumlar
Yorum Gönder